Ελληνικός Ανθελληνισμός και Εβραϊκός Αντισημιτισμός - Όταν σε μαθαίνουν να μισείς τον εαυτό σου...


Όταν η Γερμανία ξεκίνησε να δαιμονοποιεί τους Εβραίους, τη δεκαετία του 1900, εμφανίστηκαν κάποιοι Εβραίοι διανοούμενοι που κατηγορούσαν τον εβραϊσμό, σαν την πηγή όλων των κακών. Έγραφαν "πόσο κακοί άνθρωποι είμαστε", "εμείς οι Εβραίοι δεν έχουμε ατομικότητα", "ο Εβραίος δεν πιστεύει σε τίποτε, μέσα του ή έξω του. Η μεν επιθυμία του για ακίνητη περιουσία και κτήματα, αλλά η τελική προσκόλλησή του στα κινητά αγαθά, είναι κάτι περισσότερο από συμβολικά" κλπ (το τελευταίο απόσπασμα είναι από τον Εβραίο φιλόσοφο Όττο Βάινινγκερ, που αποτελεί ενδιαφέρον παράδειγμα αυτοκαταστροφικού αντισημιτισμού).

Παρομοίως, πριν η Γερμανία αρχίσει να επιτίθεται κατά των Ελλήνων, μια παρόμοια "αντιελληνική" ρητορεία άρχισε να διαμορφώνεται από διάφορους Έλληνες συγγραφείς (πχ Νίκος Δήμου, Στέλιος Ράμφος). Αυτού του είδους οι συγγραφείς κυριολεκτικά φάνηκαν να μισούν το γεγονός ότι είναι Έλληνες, και να αποδίδουν γενικευτικές "ποιότητες" σε όλους τους Έλληνες. (Πχ "οι Έλληνες είμαστε μικροπρεπείς και τεμπέληδες", "είμαστε εγωιστές", και διάφορες άλλες κατηγορίες που αν το σκεφτεί κανείς δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από εκείνα που λέγονταν για τους Εβραίους έναν αιώνα πριν).


Είναι ενδιαφέρον μάλιστα ότι αυτές οι αυτοτιμωρητικές κατηγορίες, αντιμετωπίζονται από κάποιους ως ιδιαίτερα προχωρημένες και ανώτερου επιπέδου ιδέες, ενώ στην πραγματικότητα δεν αντέχουν ιδιαίτερης κριτικής και ανάλυσης, καθώς είναι σχεδόν πάντα γενικευτικές και πατούν σε αυθαίρετη παρουσίαση στερεοτύπων.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Η πιο σωστή ερμηνεία, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η συνείδηση του ατόμου δημιουργείται από τις τάσεις που επικρατούν στο συλλογικό επίπεδο, και το συλλογικό επίπεδο επεμβαίνει καθοριστικά στο νου μας, ακόμη και αν το μεταδιδόμενο μήνυμα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αυτοεκτίμηση ή και την επιβίωση μας.

Στην τελική δημιουργία μιας αυτο-ϋποτιμητικής αυτο-κριτικής, συμβάλλει επίσης  η ανάγκη αυτο-τιμωρίας που αναπτύσσουν κάποιοι άνθρωποι, κυρίως νέοι, οι οποίοι μισούν την ταυτότητά τους, γιατί τους φέρνει σε αντίθεση με το επιβαλλόμενο από την κοινωνία "κοινά αποδεκτό μοντέλο ανθρώπου".

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντάμε σε πολλούς όταν λένε "γιατί να γεννηθώ Έλληνας;", "γιατί να γεννηθώ στη Λάρισα και όχι στην Αθήνα;" Επίσης, στην τέχνη το έχω συναντήσει σε μουσικούς που θεωρούν πχ ότι ο σωστός τρόπος να παίζεις κιθάρα είναι ο "αγγλικός" και μισούν τον εαυτό τους επειδή δεν τον πλησιάζουν, ή θεωρούν καλή λογοτεχνία μόνο τη "γαλλική" και μισούν τον εαυτό τους επειδή μιλούν και γράφουν ελληνικά.

Θα ήθελα να αναρωτηθούμε κατά πόσο όλο αυτό το φαινόμενο είναι κατευθυνόμενο, ή είναι μια άκομη έκφανση του λεγόμενου "Σύνδρομου της Στοκχόλμης", στο οποίο ο παγιδευμένος άνθρωπος ερωτεύεται τους ιδεολογικούς δυνάστες του...

Οπότε, φτάνουμε αναγκαστικά στο σημείο να μιλήσουμε για ακόμη μια φορά για "δυνάστες". Αυτοί οι δυνάστες είναι στην ουσία οι "νοητικές οντότητες" που ομαδοποιούν τους ανθρώπους που έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, σ' αυτή την περίπτωση την εθνότητα.

Η αυτοκαταστροφική γενίκευση, που τοποθετεί τους συνανθρώπους μας σε "ομάδες" βασισμένη σε αυθαίρετα χαρακτηριστικά, και φτάνει μάλιστα στο σημείο να σε κάνει να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι η πηγή του πιο επικίνδυνου φασισμού. Προσέξτε την.

Θα ήθελα να αναλύσω το θέμα λίγο περισσότερο, αλλά σ' αυτό το κείμενο, λόγω έλλειψης χρόνου, θα αρκεστώ απλά να το παρουσιάσω.

Σχόλια

  1. That's not my opinion and certainly not the opinion of the Germans who bailed us out instead of sending us to the ovens for being the assholes of the planet. If they only knew 70 years ago who will really fuck Europe, none of the Jews would ever die!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπάρχει δογματικός Αθεϊσμός;

Ο πραγματικός ιδιοκτήτης του ονόματός μου

Αναρχοκαπιταλισμός: Το τέλος των Κρατών και η παντοκρατορία των Ισχυρών