Μηδέν =/= Μηδέν
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα πιστεύουμε ότι τα πάντα είναι μια μεγάλη εξίσωση. Μια μεγάλη ισορροπία αριθμών, που αν τους προσθέσεις αναμεταξύ τους βγάζουν ένα τεράστιο, ολοστρόγγυλο Μηδέν, ένα Τίποτα.
Βασίζουμε τη ζωή μας σε εξισώσεις με αυτή τη βασική παραδοχή.
Από τη μια πλευρά (+) βάζουμε τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη, τη ζωή, τα όνειρα, την οικογένειά μας, όλα αυτά με θετικό πρόσημο.
Από την άλλη (-) τα ισορροπούμε με αρνητικά: χρέη, δουλειά, απελπισία, αγωνία, πόνο κούραση, ρίσκο, χάσιμο, θάνατο.
Έτσι, στην κοσμική αυτή εξίσωση, πετυχαίνουμε την ισορροπία: Καλό – Κακό = Μηδέν. Χαρά – Αγωνία = Μηδέν. Αγάπη – Μοναξιά = Μηδέν. Και πάει λέγοντας…
Θεωρούμε δηλαδή ότι για κάθε καλό πράγμα στη ζωή, υπάρχει ένα κακό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί: Για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, πρέπει να πουλήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, δουλεύοντας περισσότερο. Για να απολαύσεις ένα ωραίο φαγητό, θα πρέπει να πεινάσει κάποιος άλλος. Για να κάνεις ένα παιδί, θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ελευθερία σου. Για να πληρωθείς, θα πρέπει κάποιος άλλος να χάσει τα χρήματά του…
Ναι, δεν λέω, λογικά είναι όλα αυτά, και είναι καλοί μπούσουλες για να μην το παρακάνεις σε κάθε σου επιλογή. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, αυτή η λογική της απόλυτης ισορροπίας, οδηγεί τελικά σε έναν Εκμηδενισμό. Σε ένα απόλυτο, τρομακτικό, Μηδέν.
Αν καθετί καλό απαιτεί κάτι κακό για να υπάρξει, τότε είμαστε καταδικασμένοι:
Αν για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο θα πρέπει να πουλήσεις το χρόνο στον οποίο θα το χαιρόσουν, ποιο είναι το νόημα;
Αν για να φας εσύ πρέπει να πεινάσει κάποιος άλλος, ποιο είναι το νόημα;
Αν για να δικαιολογήσεις τα χρήματα που κερδίζεις θα πρέπει να πατήσεις στην εκμετάλλευση των άλλων, τότε ποιο το νόημα της εργασίας, που υποτίθεται γίνεται για να λειτουργεί αρμονικά το κοινωνικό σύστημα;
«Μα είναι νόμος του σύμπαντος» είμαι σίγουρος ότι έχουν σκεφτεί κάποιοι ήδη. Και δεν θα διαφωνήσω μαζί τους. Αλλά ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Για κοιτάξτε λίγο πιο πέρα από την καθημερινότητα μας για να δείτε ότι δεν είναι πάντα έτσι, ότι τα πάντα δεν υπακούουν σ’ αυτή την τρομακτική, μηδενιστική εξίσωση:
Τα ζώα δεν ζούνε κρατώντας λογαριασμό, ούτε γεννιούνται πληρώνοντας αντίτιμο.
Οι γαλαξίες δεν γεννιούνται καταστρέφοντας άλλους γαλαξίες, αλλά ολοένα και πληθαίνουν.
Το σύμπαν δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο, αλλά επεκτείνεται ολοένα και περισσότερο, ολοένα και πιο γρήγορα, καλύπτοντας ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του Κενού…
Για στάσου λίγο. Στο σχολείο δεν μας τα έμαθαν έτσι. Εκεί μας μίλησαν για την «διατήρηση της ενέργειας», για την «αρχή της οικονομίας», για την «εντροπία» (σύμφωνα με την οποία τα πάντα βαδίζουν προς τον θάνατο και γίνονται ολοένα και πιο φτωχά σε ενέργεια), για το ότι «τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν», για τις τρομακτικές εξισώσεις που έχουν στο τέλος τους το στρόγγυλο σύμβολο του θανάτου και του χαμού, το Ο.
Τι είναι λοιπόν αυτά που μας λες, ότι το σύμπαν συνέχεια μεγαλώνει, ότι οι Γαλαξίες γίνονται πιο πολλοί, ότι τα ζώα δεν πληρώνουν λογαριασμούς;…
Σε λίγο θα μας πεις ότι μπορούμε να δημιουργούμε χωρίς να καταστρέφουμε, να γεννάμε χωρίς να σκοτώνουμε, να κερδίζουμε χωρίς κανένας να χάνει, να ζούμε καλά χωρίς να χρωστάμε σε κανέναν την ψυχή μας…
Ναι, εκεί θέλω να καταλήξω. Όλα αυτά είναι εφικτά. Όχι απλά εφικτά, αλλά νομίζω ότι είναι ο κανόνας του σύμπαντος. Το σύμπαν έχει για όλους. Και μπορεί κάτι να δημιουργηθεί και μέσα από το Μηδέν. Γιατί το Μηδέν δεν παραμένει για πάντα Μηδέν, φτάνει να το θέλουμε.
Αλλά εμείς, οι φτωχοί στο πνεύμα και στο νου Άνθρωποι, θεωρούμε ότι «έχουμε» μόνο όταν οι άλλοι σαν και εμάς δεν έχουν.
Έχουμε μάθει να ζούμε με τη σύγκριση, και αυτή είναι που μας φοβίζει πραγματικά:
Εγώ έχω χρήματα, ο άλλος δεν έχει, άρα είμαι καλύτερος, έχω αξία. Και για αυτό δεν θα τον αφήσω να αποκτήσει τίποτα, γιατί αν αποκτήσει και αυτός χρήματα και αξία, εγώ τότε τι αξία θα έχω;
Εκεί λοιπόν ξεχνάμε τις αρχές της ισορροπίας και όλα αυτά τα επιστημονικά. Εκεί, η αξία της ζωής μας μετράται ξαφνικά με τη διαφορά…
«Φιλοσοφίες άνευ αντικρίσματος», ακούω ήδη κάποιους να λένε υποτιμητικά κάπου στο βάθος.
Κι όμως, η συνειδητοποίηση ότι το μηδέν δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας, ότι το σύμπαν είναι υπεραρκετό για όλους, ότι η ζωή ολοένα και πληθαίνει, είναι η επιστημονική αλήθεια, όχι μια φιλοσοφία.
Πρόσφατα οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το σύμπαν μεγαλώνει με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς.
Βλέπουμε ότι η ζωή ξεπηδά παντού γύρω μας, το περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο και πλούσιο.
Η παραγωγή στα εργοστάσια μεγαλώνει, το ίδιο και στα χωράφια.
Ναι, η ποιότητα αλλάζει, αλλά σκεφτείτε, πάντα το «πολύ» είναι πιο άνοστο, ακόμη και αν είναι το ίδιο ακριβώς με το «λίγο». Το «λίγο» είναι πάντα επιθυμητό, και δεν είναι έτσι επειδή το λαχταράμε, αλλά και γιατί σκεφτόμαστε ως γορίλες, που βλέπουν πιο γλυκιά τη μπανάνα όταν αυτή βρίσκεται στο στόμα του διπλανού τους…
Ολόκληρη η λογική της Ανθρωπότητας σήμερα είναι «να αυξήσουμε την παραγωγή μας, την ιδιοκτησία μας, το κέρδος μας, παίρνοντας το από το στόμα των άλλων». Γιατί κάθε φορά που ο άλλος πεινάει περισσότερο, εμείς πιστεύουμε ότι γινόμαστε πιο πλούσιοι…
Με αυτές τις λογικές του Γορίλα και του Εκμηδενισμού σκέφτεται σήμερα η «Οικονομία» μας και η «Πολιτική» μας.
Μιλούν με όρους θανάτου, με όρους μιας υποτίθεται αγαθής «ισορροπίας» που πρέπει να διατηρούμε για να μη καταστραφούμε. Και στο βωμό αυτής της ισορροπίας γίνονται οι μεγαλύτερες αδικίες και οι μεγαλύτερες ανισορροπίες...
Είναι τόσο απλό να το παρατηρήσει κανείς γύρω του. Η έννοια της Ισορροπίας δεν είναι θετική, αλλά σχετίζεται με αρνητικά πράγματα: Ισορροπία = στασιμότητα = πάγος = Θάνατος.
Η Ζωή, αντίθετα, γεννιέται από τις βίαιες αλλαγές, από την εναλλαγή κρύου και ζεστού, από το Πάθος, τη Φλόγα, την Τρέλα, την Εμμονή, και ας όλα αυτά η πεπερασμένη νόησή μας τα έχει μετατρέψει σε σύμβολα της καταστροφής.
Από το μηδέν συνεχώς ξεπηδούν πάντα νέα πράγματα. Αέναη Δημιουργία.
Τίποτα δεν έχει φτάσει, ούτε πρόκειται ποτέ να φτάσει, στο Equilibrium.
Γιατί ακόμη και το Μηδέν δεν είναι σταθερό.
Πάντα κάτι καινούργιο θα εμφανίζεται και θα προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα και θα ανατρέπει τα δεδομένα και τις ισορροπίες και τις εξισώσεις.
Η Ζωή γεννιέται σε κάθε γωνιά γύρω μας, είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι.
Όποιος λοιπόν επενδύει στις ισορροπίες φαινομενικά κερδίζει, έρχεται όμως σύντομα ο μεγάλος του χαμός. Όποιος επενδύει στο Χάος, στη Ζωή, στην αέναη φλόγα της Δημιουργίας, μπορεί να περάσει μέσα από δύσκολες καταστάσεις, όμως κερδίζει την ουσία της Ζωής.
...Η οποία, αναμεταξύ μας, είναι και αυτή λίγο υπερεκτιμημένη, αφού δεν υπάρχει κανείς λόγος να την κυνηγάς σαν άπιαστο όνειρο. Η Ζωή είναι εδώ, και συνεχίζεται, και ανήκει σε όλους, εκτός από εκείνους που δεν την έχουν πραγματικά...
Σύμφωνα με τη ψυχρή λογική, την Οικονομία και τους αριθμούς (που είναι πολύτιμα ως εργαλεία αλλά ανώφελα ως ουσία) η Ζωή δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αφού απλά αυξάνει την εντροπία και την πολυπλοκότητα του σύμπαντος και οδηγεί, αναπόφευκτα, στο θάνατο.
«Κι όμως, υπάρχει», όπως θα έλεγε ένας μοντέρνος Γαλιλαίος.
Βασίζουμε τη ζωή μας σε εξισώσεις με αυτή τη βασική παραδοχή.
Από τη μια πλευρά (+) βάζουμε τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη, τη ζωή, τα όνειρα, την οικογένειά μας, όλα αυτά με θετικό πρόσημο.
Από την άλλη (-) τα ισορροπούμε με αρνητικά: χρέη, δουλειά, απελπισία, αγωνία, πόνο κούραση, ρίσκο, χάσιμο, θάνατο.
Έτσι, στην κοσμική αυτή εξίσωση, πετυχαίνουμε την ισορροπία: Καλό – Κακό = Μηδέν. Χαρά – Αγωνία = Μηδέν. Αγάπη – Μοναξιά = Μηδέν. Και πάει λέγοντας…
Θεωρούμε δηλαδή ότι για κάθε καλό πράγμα στη ζωή, υπάρχει ένα κακό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί: Για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, πρέπει να πουλήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, δουλεύοντας περισσότερο. Για να απολαύσεις ένα ωραίο φαγητό, θα πρέπει να πεινάσει κάποιος άλλος. Για να κάνεις ένα παιδί, θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ελευθερία σου. Για να πληρωθείς, θα πρέπει κάποιος άλλος να χάσει τα χρήματά του…
Ναι, δεν λέω, λογικά είναι όλα αυτά, και είναι καλοί μπούσουλες για να μην το παρακάνεις σε κάθε σου επιλογή. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, αυτή η λογική της απόλυτης ισορροπίας, οδηγεί τελικά σε έναν Εκμηδενισμό. Σε ένα απόλυτο, τρομακτικό, Μηδέν.
Αν καθετί καλό απαιτεί κάτι κακό για να υπάρξει, τότε είμαστε καταδικασμένοι:
Αν για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο θα πρέπει να πουλήσεις το χρόνο στον οποίο θα το χαιρόσουν, ποιο είναι το νόημα;
Αν για να φας εσύ πρέπει να πεινάσει κάποιος άλλος, ποιο είναι το νόημα;
Αν για να δικαιολογήσεις τα χρήματα που κερδίζεις θα πρέπει να πατήσεις στην εκμετάλλευση των άλλων, τότε ποιο το νόημα της εργασίας, που υποτίθεται γίνεται για να λειτουργεί αρμονικά το κοινωνικό σύστημα;
«Μα είναι νόμος του σύμπαντος» είμαι σίγουρος ότι έχουν σκεφτεί κάποιοι ήδη. Και δεν θα διαφωνήσω μαζί τους. Αλλά ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Για κοιτάξτε λίγο πιο πέρα από την καθημερινότητα μας για να δείτε ότι δεν είναι πάντα έτσι, ότι τα πάντα δεν υπακούουν σ’ αυτή την τρομακτική, μηδενιστική εξίσωση:
Τα ζώα δεν ζούνε κρατώντας λογαριασμό, ούτε γεννιούνται πληρώνοντας αντίτιμο.
Οι γαλαξίες δεν γεννιούνται καταστρέφοντας άλλους γαλαξίες, αλλά ολοένα και πληθαίνουν.
Το σύμπαν δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο, αλλά επεκτείνεται ολοένα και περισσότερο, ολοένα και πιο γρήγορα, καλύπτοντας ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του Κενού…
Για στάσου λίγο. Στο σχολείο δεν μας τα έμαθαν έτσι. Εκεί μας μίλησαν για την «διατήρηση της ενέργειας», για την «αρχή της οικονομίας», για την «εντροπία» (σύμφωνα με την οποία τα πάντα βαδίζουν προς τον θάνατο και γίνονται ολοένα και πιο φτωχά σε ενέργεια), για το ότι «τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν», για τις τρομακτικές εξισώσεις που έχουν στο τέλος τους το στρόγγυλο σύμβολο του θανάτου και του χαμού, το Ο.
Τι είναι λοιπόν αυτά που μας λες, ότι το σύμπαν συνέχεια μεγαλώνει, ότι οι Γαλαξίες γίνονται πιο πολλοί, ότι τα ζώα δεν πληρώνουν λογαριασμούς;…
Σε λίγο θα μας πεις ότι μπορούμε να δημιουργούμε χωρίς να καταστρέφουμε, να γεννάμε χωρίς να σκοτώνουμε, να κερδίζουμε χωρίς κανένας να χάνει, να ζούμε καλά χωρίς να χρωστάμε σε κανέναν την ψυχή μας…
Ναι, εκεί θέλω να καταλήξω. Όλα αυτά είναι εφικτά. Όχι απλά εφικτά, αλλά νομίζω ότι είναι ο κανόνας του σύμπαντος. Το σύμπαν έχει για όλους. Και μπορεί κάτι να δημιουργηθεί και μέσα από το Μηδέν. Γιατί το Μηδέν δεν παραμένει για πάντα Μηδέν, φτάνει να το θέλουμε.
Αλλά εμείς, οι φτωχοί στο πνεύμα και στο νου Άνθρωποι, θεωρούμε ότι «έχουμε» μόνο όταν οι άλλοι σαν και εμάς δεν έχουν.
Έχουμε μάθει να ζούμε με τη σύγκριση, και αυτή είναι που μας φοβίζει πραγματικά:
Εγώ έχω χρήματα, ο άλλος δεν έχει, άρα είμαι καλύτερος, έχω αξία. Και για αυτό δεν θα τον αφήσω να αποκτήσει τίποτα, γιατί αν αποκτήσει και αυτός χρήματα και αξία, εγώ τότε τι αξία θα έχω;
Εκεί λοιπόν ξεχνάμε τις αρχές της ισορροπίας και όλα αυτά τα επιστημονικά. Εκεί, η αξία της ζωής μας μετράται ξαφνικά με τη διαφορά…
«Φιλοσοφίες άνευ αντικρίσματος», ακούω ήδη κάποιους να λένε υποτιμητικά κάπου στο βάθος.
Κι όμως, η συνειδητοποίηση ότι το μηδέν δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας, ότι το σύμπαν είναι υπεραρκετό για όλους, ότι η ζωή ολοένα και πληθαίνει, είναι η επιστημονική αλήθεια, όχι μια φιλοσοφία.
Πρόσφατα οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το σύμπαν μεγαλώνει με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς.
Βλέπουμε ότι η ζωή ξεπηδά παντού γύρω μας, το περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο και πλούσιο.
Η παραγωγή στα εργοστάσια μεγαλώνει, το ίδιο και στα χωράφια.
Ναι, η ποιότητα αλλάζει, αλλά σκεφτείτε, πάντα το «πολύ» είναι πιο άνοστο, ακόμη και αν είναι το ίδιο ακριβώς με το «λίγο». Το «λίγο» είναι πάντα επιθυμητό, και δεν είναι έτσι επειδή το λαχταράμε, αλλά και γιατί σκεφτόμαστε ως γορίλες, που βλέπουν πιο γλυκιά τη μπανάνα όταν αυτή βρίσκεται στο στόμα του διπλανού τους…
Ολόκληρη η λογική της Ανθρωπότητας σήμερα είναι «να αυξήσουμε την παραγωγή μας, την ιδιοκτησία μας, το κέρδος μας, παίρνοντας το από το στόμα των άλλων». Γιατί κάθε φορά που ο άλλος πεινάει περισσότερο, εμείς πιστεύουμε ότι γινόμαστε πιο πλούσιοι…
Με αυτές τις λογικές του Γορίλα και του Εκμηδενισμού σκέφτεται σήμερα η «Οικονομία» μας και η «Πολιτική» μας.
Μιλούν με όρους θανάτου, με όρους μιας υποτίθεται αγαθής «ισορροπίας» που πρέπει να διατηρούμε για να μη καταστραφούμε. Και στο βωμό αυτής της ισορροπίας γίνονται οι μεγαλύτερες αδικίες και οι μεγαλύτερες ανισορροπίες...
Είναι τόσο απλό να το παρατηρήσει κανείς γύρω του. Η έννοια της Ισορροπίας δεν είναι θετική, αλλά σχετίζεται με αρνητικά πράγματα: Ισορροπία = στασιμότητα = πάγος = Θάνατος.
Η Ζωή, αντίθετα, γεννιέται από τις βίαιες αλλαγές, από την εναλλαγή κρύου και ζεστού, από το Πάθος, τη Φλόγα, την Τρέλα, την Εμμονή, και ας όλα αυτά η πεπερασμένη νόησή μας τα έχει μετατρέψει σε σύμβολα της καταστροφής.
Από το μηδέν συνεχώς ξεπηδούν πάντα νέα πράγματα. Αέναη Δημιουργία.
Τίποτα δεν έχει φτάσει, ούτε πρόκειται ποτέ να φτάσει, στο Equilibrium.
Γιατί ακόμη και το Μηδέν δεν είναι σταθερό.
Πάντα κάτι καινούργιο θα εμφανίζεται και θα προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα και θα ανατρέπει τα δεδομένα και τις ισορροπίες και τις εξισώσεις.
Η Ζωή γεννιέται σε κάθε γωνιά γύρω μας, είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι.
Όποιος λοιπόν επενδύει στις ισορροπίες φαινομενικά κερδίζει, έρχεται όμως σύντομα ο μεγάλος του χαμός. Όποιος επενδύει στο Χάος, στη Ζωή, στην αέναη φλόγα της Δημιουργίας, μπορεί να περάσει μέσα από δύσκολες καταστάσεις, όμως κερδίζει την ουσία της Ζωής.
...Η οποία, αναμεταξύ μας, είναι και αυτή λίγο υπερεκτιμημένη, αφού δεν υπάρχει κανείς λόγος να την κυνηγάς σαν άπιαστο όνειρο. Η Ζωή είναι εδώ, και συνεχίζεται, και ανήκει σε όλους, εκτός από εκείνους που δεν την έχουν πραγματικά...
Σύμφωνα με τη ψυχρή λογική, την Οικονομία και τους αριθμούς (που είναι πολύτιμα ως εργαλεία αλλά ανώφελα ως ουσία) η Ζωή δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αφού απλά αυξάνει την εντροπία και την πολυπλοκότητα του σύμπαντος και οδηγεί, αναπόφευκτα, στο θάνατο.
«Κι όμως, υπάρχει», όπως θα έλεγε ένας μοντέρνος Γαλιλαίος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου